İlk kez okuyorum ama methini çok duymuştum. Hüznü,acıyı en iyi anlatan yazarlardan olduğunu biliyorum.
Pavese İtalyan edebiyatının ustalarından biridir. Yaşamına kendi son vermiştir. (Bu ara intihar etmiş veya hazin bir şekilde ölmüş yazarlar okumaktayım, öyle denk geldi)
Bu romanda II.Dünya Savaşı'nın hemen ardından doğduğu ve büyüdüğü köye dönen ve çocukluk arkadaşı Nuto ile görüşen, anıları canlanan Anguilla baş rolde. Hatırladığı geçmişi kadar şimdi köyde yaşananlar da acıdır. Özellikle Valino çok etkileyici idi.
..."O zamanlar büyümenin ne demek olduğunu bilmezdim, zor işlerin üstesinden gelmek olduğunu sanırdım, bir çift öküz satın almak, üzümün ederini belirlemek, biçerdöveri çalıştırmek gibi. Büyümenin çekip gitmek, yaşlanmak, ölümlere tanık olmak, Mora'yı şimdiki gibi bulmak olduğunu bilmiyordum. Kendi kendime, Canelli'ye gitmezsem, bayrak yarışını kazanmazsam, bir çiftlik satın almazsam, Nuto'dan üstün olmazsa, bir köpeği çiğ çiğ yerim derdim. Sonra Sor Matteo ile kızlarının arabasını düşünürdüm. Taraçayı. Salondaki piyanoyu. Şarap fıçılarını, tahıl ambarlarını. San Rocco Panayırı'nı.Büyümekte olan bir çocuktum." syf.78
Pavese bu romanı 1950'de bitirmiş. Bildiğim kadarıyla bu son romanıymış. Geçmişle hesaplaşmayı, bir yere ait olamamayı sorgulayan güzel bir kitap bırakmış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder